تنبلی..

بسمه
ساعت حوالی شش  ونیم است صبح یک روز سرد زمستانی    خنکی ملایم بیرون پتو   پلکهایم را نوازش میدهد
چشمهایم کم کم باز می شود   مامان بالای سرم نشسته وآهسته صدایم می کند:حامد مادر جان ساعت 6:30 است
نمی خواهی پا شوی؟؟؟
اه ه ه ه ه....باز هم یک صبح دیگرمن اگرنخواهم گرمای این پتو را با صفهای سرد وخسته کننده مدرسه عوض
کنم باید که را بینم؟؟؟اینها را به او نمی گویم آخردردنیاکسی را جزاو ندارم وتمام آرزویش اینست که من به جایی
برسم!!کجا؟؟؟این رادیگرنمی دانم...
دودستم رابه زحمت زیرچانه ام می گزارم :حالا نمی شود امروز را نروم؟؟؟می گوییم زمینگیر بودنیامد   نبخاطر
بیماری بخاطرسرما!!!
-پاشو بچه جان یعنی چه زمینگیربود پاشو چایت را ریخته ام سرد می شود!!!نیم نگاهی به سفره می اندازم
هووووووم نان بربری گرم مربای به وکره !!با خودم می گویم آنها که اگر نبود تکان نمی خوردم.ازروی بربری
بخار گرم بلند می شودنمی دانم بخار نان داغ است یا گرمای محبت او که ازسفره بلند می شود؟؟
یک نگاه به پنجره می کنم بدجوری مه گرفته حتما بیرون باید هوا حدود 0 درجه باشد آخرکی این جای گرم و
نرم را با عربده های آقای ناظم وسرما عوض می کند؟؟؟
این کشمکش درونی هر روز صبح تا به اینجا ادامه داشت  بهار   نسیم خواب آور فرمان بر جاباش می داد و
زمستان  سرما!!
اصلا دیگر از قصد تا اینجا طولش می دادم تا این جمله را یک بار دیگرازاوبشنوم.
_مامان!بخداسرداست حوصله هیچ کلاسی را ندارم
مثل همیشه دستهایش رابلند می کند:"تنبلی آرد به  چشمان تو خواب     می شودآینده ات یکسر خراب"
تمام نیرویم را جمع می کنم  " یاعلی" میگویم واز جا برمی خیزم......وهنوز صبحها منتظر همان شعرم.....